تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
بازگشت به درگاه خدا
2020-05-08 : تاریخ درج
قرآن می‌فرماید: «إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُوْلَئِک يَتُوبُ اللهُ عَلَيْهِمْ وَکانَ اللهُ عَلِيماً حَکيماً» (نساء، 17) بى‌گمان (پذيرش) توبه بر خدا، براى کسانى است که از روى جهالت کار بد مىکنند، سپس زود توبه مىکنند. پس خدا توبه آنان را مىپذيرد و خداوند، دانا و حکيم است.
یکی از نشانه های لطف و رحمت الهی به بندگان، بازبودن در توبه است. ما انسانها عذر و پوزش دیگران را به سختی می پذیریم و بر آنها منت می گذاریم. اگر هم آن خطا تکرار شود، جایی برای عذرخواهی باقی نمی ماند.
اما خداوند مهربانتر از مادر فرموده است: بندگان من، هیچگاه از درگاه من ناامید نشوید و بدانید هر چه هم گناه شما بزرگ باشد، اما از رحمت من بزرگتر نیست. فقط کافی است از کرده خود پشیمان باشید و در صدد جبران خطای خود برآیید. هر چه گناه بزرگ باشد، من می بخشم و از شما درمی گذرم.
بر اساس این آیه، پذیرفتن توبه، از حقوقی است که خداوند برای مردم، بر عهده خویش قرار داده و آنان را به این کار توصیه و تشویق کرده است. البته روشن است که تا وقتی گناهان انسان زیاد نشده، توبه و بازگشت به درگاه خدا آسانتر است و هنگامی که گناهان زیاد می شود، توبه کردن مشکل می شود. لذا خداوند، گناهکاران را به توبه فوری سفارش کرده است، زیرا سرعت در توبه، کلید قبولی آن است. طبیعی است که توبه باید واقعی باشد و اگر تظاهر به توبه کنیم، خدا حقیقت را می داند.
توبهى نجاتبخش
قرآن می‌فرماید: «فَلَوْلَا کانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَآ إِيَمَانُهَآ إِلَّا قَومَ يُونُسَ لَمَّآ آمَنُواْ کشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْىِ فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ» (يونس، 98) حضرت یونس، سالهاى بسيار مردم را به خداپرستى دعوت کرد؛ ولى از اين ميان تنها دو نفر به او ايمان آوردند، يکى شخصى عابد و ديگرى عالمی حکیم. حضرت به پیشنهاد عابد، مردم را نفرين کرد و از ميان آنان رفت.
آن حضرت سوار بر کشتى شد تا به منطقهاى ديگر برود. در ميانهى راه ناگهان کشتى به خاطر مواجه شدن با نهنگى بزرگ، دچار اضطراب گرديد و چيزى نمانده بود تا همه اهل کشتى غرق شوند. صاحبان کشتى تصميم گرفتند براى رفع اين بلا، يک نفر را به دريا بيندازند تا از اين مصيبت رها شوند و قرعه به نام يونس افتاد، لذا او را به دريا انداختند، بلافاصله نهنگ او را بلعيد، امّا به امر الهى از خوردن و هضم او منع گرديد.
يونس در تاريکىهاى شکم ماهى و اعماق آب به خروج نابجا و بدون اذن خدا از ميان مردم پى برد و به آن اعتراف کرد، خداوند دعاى او را مستجاب فرمود و او را از آن حال نجات داد.
هنگامی که حضرت يونس به شهر بازگشت، ديد كه قوم او هلاك نشدهاند، سبب را پرسيد، گفتند که آن مؤمن حكيم، با ديدن نشانه‌های عذاب، به مردم هشدار داد و با راهنمايى او از شهر بيرون رفته و به درگاه خدا ناله و توبه كردند. خداوند نیز آنان را بخشید و از عذاب حتمی نجات داد.
آرى انسان مىتواند حتى در لبه پرتگاه، خود را حفظ کند و با توبهى به موقع، عذاب الهى را برطرف سازد، چنانکه یونس و قومش با توبه و استغفار نجات یافتند.
یکی از نشانه های لطف و رحمت الهی به بندگان، بازبودن در توبه است. ما انسانها عذر و پوزش دیگران را به سختی می پذیریم و بر آنها منت می گذاریم. اگر هم آن خطا تکرار شود، جایی برای عذرخواهی باقی نمی ماند.
اما خداوند مهربانتر از مادر فرموده است: بندگان من، هیچگاه از درگاه من ناامید نشوید و بدانید هر چه هم گناه شما بزرگ باشد، اما از رحمت من بزرگتر نیست. فقط کافی است از کرده خود پشیمان باشید و در صدد جبران خطای خود برآیید. هر چه گناه بزرگ باشد، من می بخشم و از شما درمی گذرم.
بر اساس این آیه، پذیرفتن توبه، از حقوقی است که خداوند برای مردم، بر عهده خویش قرار داده و آنان را به این کار توصیه و تشویق کرده است. البته روشن است که تا وقتی گناهان انسان زیاد نشده، توبه و بازگشت به درگاه خدا آسانتر است و هنگامی که گناهان زیاد می شود، توبه کردن مشکل می شود. لذا خداوند، گناهکاران را به توبه فوری سفارش کرده است، زیرا سرعت در توبه، کلید قبولی آن است. طبیعی است که توبه باید واقعی باشد و اگر تظاهر به توبه کنیم، خدا حقیقت را می داند.
توبهى نجاتبخش
قرآن می‌فرماید: «فَلَوْلَا کانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَآ إِيَمَانُهَآ إِلَّا قَومَ يُونُسَ لَمَّآ آمَنُواْ کشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْىِ فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ مَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ» (يونس، 98) حضرت یونس، سالهاى بسيار مردم را به خداپرستى دعوت کرد؛ ولى از اين ميان تنها دو نفر به او ايمان آوردند، يکى شخصى عابد و ديگرى عالمی حکیم. حضرت به پیشنهاد عابد، مردم را نفرين کرد و از ميان آنان رفت.
آن حضرت سوار بر کشتى شد تا به منطقهاى ديگر برود. در ميانهى راه ناگهان کشتى به خاطر مواجه شدن با نهنگى بزرگ، دچار اضطراب گرديد و چيزى نمانده بود تا همه اهل کشتى غرق شوند. صاحبان کشتى تصميم گرفتند براى رفع اين بلا، يک نفر را به دريا بيندازند تا از اين مصيبت رها شوند و قرعه به نام يونس افتاد، لذا او را به دريا انداختند، بلافاصله نهنگ او را بلعيد، امّا به امر الهى از خوردن و هضم او منع گرديد.
يونس در تاريکىهاى شکم ماهى و اعماق آب به خروج نابجا و بدون اذن خدا از ميان مردم پى برد و به آن اعتراف کرد، خداوند دعاى او را مستجاب فرمود و او را از آن حال نجات داد.
هنگامی که حضرت يونس به شهر بازگشت، ديد كه قوم او هلاك نشدهاند، سبب را پرسيد، گفتند که آن مؤمن حكيم، با ديدن نشانه‌های عذاب، به مردم هشدار داد و با راهنمايى او از شهر بيرون رفته و به درگاه خدا ناله و توبه كردند. خداوند نیز آنان را بخشید و از عذاب حتمی نجات داد.
آرى انسان مىتواند حتى در لبه پرتگاه، خود را حفظ کند و با توبهى به موقع، عذاب الهى را برطرف سازد، چنانکه یونس و قومش با توبه و استغفار نجات یافتند.
سؤالات درس چهاردهم / بازگشت به درگاه خدا
1- آیه 17 نساء، به عجله در چه کاری توصیه می‌کند؟
الف) کار خیر ب) توبه ج) ازدواج
2- کدام قوم به خاطر توبه نجات یافتند؟ قوم
الف) هود ب) یونس ج) عاد
3- شرط پذیرش توبه چیست؟
الف) پشیمانی از گناه ب) جبران گناه ج) هر دو مورد
نظرات شما عزیزان:
